รายการและฟุตเทจบนท้องถนนถูกบันทึกโดย BBC ระหว่างทัวร์ยุโรปครั้งแรกของกลุ่มในเดือนเมษายนปี 1970 แต่ไม่เคยออกอากาศ การบันทึกสันนิษฐานว่าถูกแขวนไว้ในการต่อสู้ทางกฎหมายที่ฉาวโฉ่ระหว่างกลุ่มและค่ายเพลงดั้งเดิม Fantasy Records แม้ว่าฟุตเทจจากคอนเสิร์ตจะโผล่ขึ้นมาหลายครั้งในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมา (แม้แต่ในโฆษณาทางทีวีสําหรับอัลบั้ม Creedence ที่ได้รับความนิยมสูงสุดในยุค 80) ยิ่งสับสนแฟนตาซีออกอัลบั้มสดที่คล้ายกันมากชื่อ “The Royal Albert Hall Concert” ก่อนที่จะรู้ว่าเทปถูกติดป้ายกํากับผิดพลาดและอัลบั้มนี้ถูกบันทึกจริงเมื่อสิบสัปดาห์ก่อนและห่างออกไป 5,000 ไมล์ในคอนเสิร์ตกลับบ้านของ Oakland Coliseum ที่ประสบความสําเร็จของวง (อัลบั้มนี้ได้รับการตั้งชื่อใหม่อย่างรวดเร็วว่า “The Concert”)
คอนเสิร์ตและภาพยนตร์กําลังเปิดตัวในรูปแบบที่วิจิตรบรรจง โดยมีฉบับดีลักซ์มากมายที่เน้นไปที่อัลบั้ม
12 เพลงและวิดีโอแบบยาวที่มีทั้งสารคดีสั้น ๆ — บรรยายโดย Jeff Bridges ซึ่งการบูชาวงดนตรีใน “The Big Lebowski” ทําให้เขาเป็นนักบุญอุปถัมภ์ของ Creedence — และ เหนือสิ่งอื่นใดภาพยนตร์ที่มีชีวิตชีวาของคอนเสิร์ตเต็มรูปแบบ (มีอยู่ใน Netflix) การแสดงรอยัลอัลเบิร์ตฮอลล์จับวงดนตรีที่จุดสูงสุดของพลังซึ่งเป็นเครื่องหมายน้ําสูงของซูเปอร์สตาร์สั้น ๆ ที่แปลกประหลาดที่เห็นพวกเขาทําคะแนนซิงเกิ้ล 5 อันดับแรกที่น่าทึ่งเจ็ดเพลงและอัลบั้ม Top 10 ห้าอัลบั้ม (สองอัลบั้มอันดับ 1) ในเวลาเพียงสองปีจากนั้นก็จางหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อพวกเขาลุกขึ้น
ในความเป็นจริงภาพยนตร์คอนเสิร์ตเป็นเอกสารที่ดีที่สุดจนถึงปัจจุบันว่าวงดนตรีCreedence ที่น่าทึ่งคืออะไร ใช่เสียงของพวกเขามีพื้นฐานมาจากเพลงร้องเพลงและกีตาร์นําของฟรอนต์แมน John Fogerty ซึ่งการควบคุมแบบเผด็จการของวงทั้งคู่ทําให้พวกเขากลายเป็นดาราในชั่วข้ามคืน – แดกดันกว่าทศวรรษหลังจากที่พวกเขาเริ่มเล่นด้วยกันครั้งแรกในโรงเรียนมัธยม – และในที่สุดก็ฉีกพวกเขาออกจากกัน แต่ที่มักถูกมองข้ามคือร่องที่หลวมแต่มีระเบียบวินัยของวง ซึ่งได้รับการฝึกฝนมาหลายปีในการเล่นบาร์
งานพรอม และปาร์ตี้ต่างๆ ก่อนที่พวกเขาจะบุกไปในปี 1968 ด้วยหน้าปก “Suzie Q” ของ Dale Hawkins ที่ล้นหลาม เช่นเดียวกับไอดอลของพวกเขา Booker T & the MGs วงได้นําคําจํากัดความของ “ส่วนจังหวะ” มาสู่หัวใจ โดยล็อคเข้าไปในร่องดึกดําบรรพ์บนตัวเลขที่ช้ากว่าและพลังงานที่พองโตบนร็อกเกอร์ ทอมพี่ใหญ่ของ Fogerty – ผู้นําดั้งเดิมของวง – โอบกอดบทบาทของเขาในฐานะมือกีต้าร์
จังหวะด้วยความสปาร์ตันการเล่นของเขาในบางครั้งคล้ายกับเครื่องดนตรีเพอร์คัชชันมากเท่ากับเครื่อง
ดนตรีที่ไพเราะ: เขาเล่นคอร์ดเกือบเฉพาะนั่งบนคอร์ดหนึ่ง (มักเป็นคอร์ดที่เจ็ดหรือคอร์ดแจ๊ส) เป็นเวลาหลายนาทีในแต่ละครั้งด้วยจังหวะที่ขาด ๆ หาย ๆ หรือฟรัมของเหลว ให้รากฐานของร่องว่องไวของวง – แม้แต่มือเบส Stu Cook ด้วยการวิ่งที่ไพเราะว่องไวของเขาและมือกลองร็อคที่แข็งแกร่ง Doug “Cosmo” Clifford เล่นด้วยแฟลชมากกว่าที่เขาทํา
สิ่งที่ทําให้ภาพยนตร์คอนเสิร์ตนี้พิเศษมากคือคุณสามารถเห็นวงดนตรีได้เต็มเที่ยวบิน: รายชื่อและการเล่นไม่ได้แตกต่างอย่างมากจากอัลบั้มสดอีกสองอัลบั้มที่บันทึกในช่วงเวลานี้ แต่การสื่อสารทางโทรจิตเกือบของพวกเขากําลังแสดงอย่างเต็มที่และน่าสนใจสําหรับเกือบทุกคนที่รักการดูดนตรีสด ใช่มันเป็นวงดนตรีของ John Fogerty แต่สมาชิกในวงกําลังเฝ้าดูคนอื่น ๆ อย่างตั้งใจล็อคตาและล็อคอิน ในขณะที่ฟุตเทจของฉากที่ลุกเป็นไฟของวงที่ Woodstock ซึ่งเผยแพร่เมื่อ 50 ปีหลังจากเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นนั้นเกือบจะน่าตื่นเต้นพอๆ กัน แต่ก็มีแสงที่มืดมิดกว่า (และเห็นได้ชัดว่ามีบรรยากาศที่แตกต่างกันมากระหว่างการมุ่งหน้าสู่สถานที่จัดงานในเดือนสิงหาคม เช่น Royal Albert Hall และการติดตามฉากสบงการโดย Thank Dead เวลา 2:30 น. ในเทศกาลในตํานานแต่วุ่นวาย)
การเรียกคอนเสิร์ตนี้ว่าจุดสูงสุดไม่ใช่การพูดน้อยไป: ตามประวัติศาสตร์ Creedence ล่าสุด “A Song for Everyone” การแสดงเป็นจุดเริ่มต้นของจุดจบ ในขณะที่ฝูงชนคํารามสําหรับอังกอร์ที่ John Fogerty ปฏิเสธที่จะเล่นอย่างงงงวย (ซึ่ง Bridges อธิบายลักษณะในภาพยนตร์เรื่องนี้ว่าเป็น “การปรบมือสิบนาที”) Tom Fogerty จากไปไม่ถึงหนึ่งปีต่อมาและ Creedence ก็แตกสลายหนึ่งปีหลังจากนั้น
แต่ในคืนนี้คํารามผ่านเวอร์ชันที่สว่างไสวของ “Born on the Bayou”, “Green River”, “Lucky Son”, “Travelin’ Band” และแน่นอน “Proud Mary” พวกเขาเป็นหนึ่งในวงดนตรีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกอย่างแท้จริง และ 52 ปีหลังจากข้อเท็จจริงที่คุณสามารถเห็นได้มากกว่าที่เคยสิ่งที่เอะอะทั้งหมดเป็นเรื่องเกี่ยวกับ
แนะนำ : รีวิวเครื่องใช้ไฟฟ้า | รีวิวอาหารญี่ปุ่น| รีวิวที่เที่ยว | ดาราเอวี
